6. Op weg naar Midden-Duitsland!!! Verslag van een grootmoeder.

Toelichting vooraf:

Hieronder het verslag van Tiny over haar ervaringen als oma met een tweetal omgangsbezoeken aan haar binationale kleinzoon in Duitsland. Elke gelijkenis met in het echt levende personen is geheel toevallig.

Op weg naar Midden-Duitsland!!!

Donderdag vertrokken naar Overijssel hier overnacht om op vrijdag samen met onze zoon Mark naar onze kleinzoon in Midden-Duitsland te gaan.

Na een rit van 250 km hebben we de caravan vlakbij onze eindbestemming in Midden-Duitsland op een boscamping neergezet.

Zaterdag om half negen naar het huis van de Duitse moeder van onze kleinzoon aan de X-strasse.

Waren er veel te vroeg dus ging Mark eerst boodschappen doen voor zijn zoontje wat hij mag eten. Wij terug naar de auto en Mark naar de X-strasse. Na vijf minuten kwam hij hijgend terug want er stonden twee vrouwen voor de deur dus vroeg hij of we mee wilden gaan. Bij de flat aangekomen waren ze weg. Mark aangebeld(diverse malen) maar geen reactie. Na 10 minuten kwam er een Moeder met 3 kindertjes naar buiten waardoor de toegangsdeur van het flatgebouw open bleef. Ik ben met Mark naar boven gelopen. Daar bleek dat de bel afgezet was, want hier deed de bel het ook niet.

Ik stond te trillen op mijn benen want hoe zou de reactie zijn als ze, na herhaaldelijk kloppen van Mark, open zou doen, en mij zag staan. Maar het waren vergeefse pogingen wel hoorden we ons kleinkind door de gang gaan op een fietsje of i.d., ook was er hevige muziek.

Nadat Mark door de brievenbus geroepen had naar zijn zoontje, dat pappa er was, werd het stil wat betreft ons kleinkind. Volgens mij werd hij de kamer mee ingenomen.

Uiteindelijk zijn we weer naar beneden gegaan en heeft Mark de politie gebeld en gevraagd of ze wilden komen voor bemiddeling.

Wij liepen naar de overkant om te kijken of er boven enige beweging was. Er liep steeds een vrouw langs met een hond die heel irritant deed, die naar we later van Mark hoorden ook voor de deur stond toen hij de eerste keer aan de deur was.

Toen de politie kwam bleef ze ook steeds in de buurt staan om het gesprek te kunnen afluisteren. Mark bleef heel rustig en vertelde wat de problemen waren. Hierna zijn de mannelijke en de vrouwelijke agenten naar boven gegaan.

Na vijf minuten waren ze weer beneden met de mededeling dat Mark zich niet aangemeld had en dat zijn zoontje ziek was, waardoor hij hem niet meekreeg. Ze konden niet vaststellen of dat zo was maar volgens hun zeggen zou ze naar de dokter gaan met ons kleinkind. Verder konden ze de Duitse moeder niet dwingen om ons kleinkind mee te geven. Ze zouden een rapport opmaken en naar het Jugendamt sturen. Waarom dat is, ik weet het niet. Of staat ze nog steeds onder controle bij dat ambt? En hoe weet de politie dat dan?

Al met al was het zeer emotioneel om zo dicht bij te zijn en geen contact te krijgen met onze kleinzoon.

Mark belde met D. (een persoon die hem bijstaat in Duitsland) om te vertellen hoe het was en sprak af dat we hem zouden ontmoeten in een restaurant.

We zijn door een park gaan wandelen en maar bedenken hoe we toch contact zouden kunnen krijgen. Uiteindelijk besloot ik voor mezelf dat ik nog een keer alleen naar S. (de Duitse moeder van ons kleinkind) zou gaan. Hopende dat het zou helpen als ik er alleen was en ze alsnog open zou doen. Maar het tegendeel bleek waar te zijn, de deur bleef gesloten.

Met D. gesproken, wat ik in het Duits niet goed kan volgen, dus van dat gesprek weet ik niet veel. Alleen vond hij dat Mark te snel de politie gebeld had omdat hij er beter bij had kunnen zijn. Wat dat voor verschil uitmaakt begrijp ik niet want ik vond dat Mark dat best zelf kon en netjes deed ook.

Wel zei hij tegen ons, toen Mark naar het toilet was, dat Mark het met zijn verstand zou moeten aanvaarden, dat het zo was zo als het was, en zich niet gek moest laten maken door de Duitse moeder.

We zijn om twee uur weer terug gegaan naar de camping.

Ik dacht, wat moeten we ermee zou het zin hebben om morgen toch weer te gaan. Doodmoe waren we alle drie waardoor je ook wat prikkelbaarder word. Maar nadat we gegeten hadden en op de luie stoelen wat uitgerust waren, waren we er weer.

Vol goede moed gingen we zondag om acht uur weer op weg. Maar hoe het kwam weten we niet maar we namen de verkeerde afslag. Eentje verder dan gisteren waardoor we heel anders de stad in kwamen. Even voorbij een kruispunt riep Mark in eens daar gaat S. (de Duitse moeder van ons kleinkind) aan de andere kant van de weg. Ik herkende haar niet waardoor ik ook zei, is dat wel zo. Mark was zeer duidelijk. We zijn gekeerd waardoor ze verder weg was, bij stoplichten ging ze rechtsaf. Wij moesten stoppen voor rood waardoor we zenuwachtig werden, dat ze verdwenen zou zijn. Ons had ze zeker niet gezien. We kregen haar weer in het vizier en even later stapte ze af op dat moment waren wij naast haar. Wij op de weg en zij op het trottoir. Ze keek opzij toen we stopten en in een flits zag ze ons. Mark eruit en naar haar toe maar ze zat alweer op de fiets met het “zieke” kind achterop. Hoe snel ze het deed weet ik niet maar ze was zo verdwenen achter een flat en door een poortje gegaan en bij iemand naar binnen. Mark heeft nog wel wat gezegd maar ook nu bewonderde ik hem dat hij niet ging schreeuwen waardoor zijn zoontje overstuur zou kunnen raken.

Wij zaten als versteend in de auto. Ik heb ook alleen maar haar gezicht gezien verder niets. Ze zag er slecht uit, dat wel. Mark heeft toen D. gebeld want die zou om negen uur in de X-strasse staan. Hij vertelde dat we haar tegen waren gekomen en dat ze bij iemand binnen in een flat zat. De vrouw bij wie ze naar binnen was gegaan kwam naar buiten en zette de fiets in de kelder en sommeerde Mark om van het terrein af te gaan. Inmiddels waren wij ook uit de auto en liepen er rond alsof het niet om ons ging of wat dan ook, zo onwerkelijk.

Nadat D. met zijn vrouw gekomen waren hebben ze gediscussieerd over hoe nu verder. Welke deur is ze binnen gegaan etcetera. Mark weer omgelopen en kwam tot de overtuiging dat ze de deur in was gegaan die toegang gaf tot de beneden verdieping. Wij op iedere hoek kijken of ze niet via een andere weg, weg zou kunnen zijn gegaan. Mark en D. hebben toen aangebeld. Hoe dat daar toeging weet ik niet maar uiteindelijk hebben ze de Duitse moeder van ons kleinkind gesproken. Maar ze wilde ons kleinkind niet meegeven omdat hij volgens haar nog steeds ziek was. En ze begon gelijk te schelden en te tieren dat ze geld van Mark kreeg.

Even later weer de politie gebeld en dezelfde als gisteren kwamen weer maar deden niets. Wel zouden ze weer een rapport opmaken en naar het Jugendamt sturen. Wij werden gesommeerd om te vertrekken anders leek het op stalken en ze zette ook vraagtekens bij ons verhaal dat we haar onderweg tegen waren gekomen. Het zou best eens zo kunnen zijn dat we bij haar huis hadden gewacht werd zelfs gesuggereerd.

Weer sta je vlakbij en zie je je kleinkind niet. Het is net of het niet echt is, het lijkt wel een soap. Wat zijn dan je gevoelens, je word koud van binnen of er een muur om je heen komt.

Iedere dag ben je er mee bezig ook dat is niet goed. Iedereen moet weer verder met leven, andere dingen zijn ook belangrijk.

Als Mark ons alle foto’s geeft die hij heeft , maken we er wel een fotoboek van, want hij hoort erbij , hij is een nazaat van ons dat kan S. (de Duitse moeder van ons kleinkind) niet veranderen.

Machteloos sta je en het heeft ons heel wat energie gekost deze twee dagen.

Een bezorgde grootmoeder.

Deel 2: Onverwachts toch weer op weg naar Midden-Duitsland maar nu met de trein.

(Deel 2 van het verslag van een grootmoeder over het bezoek aan haar kleinkind bij een Duitse moeder in Midden Duitsland)

Twee weken later zijn we opnieuw naar Midden-Duitsland afgereisd om onze kleinzoon voor het eerst te ontmoeten. We hebben onze kleinzoon toen inderdaad ook voor het eerst gezien. Dat was tevens tot nu toe de enige keer. Het verslag over deze tweede reis volgt hieronder.

Via het Jugendamt heeft Mark vernomen dat zijn zoontje om 10 uur op 26 augustus 2007 “overhandigd” zal worden op een speelplaats achter een kerk vlakbij de Moeder in de buurt.

We overnachten in een klein hotel aan de rand van de stad na een treinreis van ruim zes uur. Mark en zijn vader nemen beneden nog een pilsje en ik blijf boven en zet kamille thee voor mezelf.

Zaterdag

De volgende ochtend gaan we kwart voor negen met de bus richting station en vandaar uit lopend naar het speelplaatsje. Het weer is somber en het miezert een beetje. Om kwart voor tien zijn we op de plaats van bestemming, waar wonder boven wonder de moeder al onder begeleiding van een andere vrouw loopt, met ons kleinkind. Wij hielden ons wat afzijdig terwijl Mark zijn zoontje aanpakte met een schuin oog keek hij naar ons.

Wat een emotionele gewaarwording om voor het eerst je kleinzoon te zien lopen met je eigen zoon. In het begin wilde hij alleen maar gedragen worden door Mark maar die liet zich niet aldoor verleiden om dat te doen. Met argus ogen bekeek hij ons vond het maar niets die vreemde mensen.

Opa pakte kastanjes van de grond en ging ermee schoppen waardoor de kleine wat los kwam. Samen met Mark gingen ze een wenteltrap op en dat vond hij prachtig, onder de trap was een ruimte met twee grote gaten. Daar moest door geroepen worden en samen brulde ze erop los. Li had veel te grote laarzen aan waardoor hij moeilijk hard kon lopen en steeds struikelde over zijn eigen beentjes.

Heel grappig is dat hij een kuiltje in zijn wang heeft en heeft ook een heel vriendelijk gezichtje. Zo langzamerhand kwam hij wat los en vond het prachtig dat zijn Opa de kastanjes open maakte en ze aan hem gaf. Hij stopte ze gauw in zijn pet en hield die dicht tegen hem aan.

Jammer genoeg begon het heel hard te regenen en te onweren. Gelukkig hadden we twee parapluutjes mee en zat er een hoes over het wandelwagentje. Bij een bakkers winkel hebben we geschuild en koffie gedronken.

Het hield niet op met regenen en zijn met de bus terug naar het hotel gegaan. Er waren geen luiers of andere spullen mee gegeven dus is Mark met Li boodschappen gaan doen. Li had in zijn broek gedrukt en niet zo’n beetje ook dus zette Mark hem onder de douche. Hij was het daar niet mee eens en brulde het uit. Mark was heel resoluut in zijn optreden en dat gaf duidelijkheid. Nadat Mark een cd met Nederlandse kinderliedjes had opgezet en uit een sprookjes boek had voorgelezen viel hij in slaap.

Wat ons opviel was dat Li constant honger en dorst heeft. Bananen, krentenbollen, appelsap en kamille thee hij vind het heerlijk. Onder de hand was het weer opgeknapt en zijn wij zelf nog een rondje om gegaan. Na het slapen zijn we via een leuk park richting centrum gelopen. In het park waren verschillende speeltoestellen waar hij naar hartelust met Mark en ons heeft gespeeld en gedold.

Om half zeven moesten we Li weer afleveren bij de Moeder. We zouden vanaf een bepaald punt met de bus naar het station en van daaruit weer lopen. Maar bus no. 429 liet op zich wachten waardoor Mark zenuwachtig werd en is gaan rennen met het wagentje.

Wij moesten het station maar vinden want daar zou Mark dan naar toe komen. Opa werd helemaal niet goed, onderweg kreeg hij hevige pijn in zijn maag en zag het even niet meer zitten. Eindelijk om even over half zeven waren we op het stationsplein. Mark was weg en bleef weg, we begrepen er niets van, we hadden toch duidelijk afgesproken dat we naar het station zouden lopen.

Tegen half acht kwam hij aan rennen helemaal overstuur. De Moeder was niet thuis en nu had hij de buurman mee met een camper en daarin zat Li. De buurman zou ons nu maar naar het hotel brengen om daar af te wachten wat er verder moest gebeuren. Want wat zou ze doen als Mark er niet zou zijn met Li. Toen we zowat bij het hotel waren belde de vrouw van de buurman dat S. thuis was gekomen dus veel te laat. Wat een toestand Li voelde wel degelijk aan dat er wat was want hij was boos. Mark vertelde ons later dat toen hij voor de deur stond Li zei, is mamma weer niet thuis.

Toen we met de camper bij de flat aankwamen stond ze op de stoep te wachten met dezelfde vrouw die ’s-morgens er ook bij was. Met een triomfantelijke lach pakte ze Li van Mark over. En wilde het rugzakje wat Mark Li gegeven had terug geven, maar Li pakte het gauw. Alles wat Mark zijn zoon geeft ziet hij niet meer.

Al met al was het een enerverende en emotionele dag.. Het is een pittig knulletje in het begin vond hij het maar niks, later ontdooide hij maar met een bepaalde terughoudendheid wat natuurlijk logisch is. Mensen die Nederlands spreken waar hij natuurlijk niet veel van begrijpt. Maar Mark leert hem ook Nederlandse woordjes en leest hem ook in het Nederlands voor.

Toen we ’s middags op de bus stonden te wachten had Mark Li op een plankje bij de bushalte gezet waardoor zijn benen bungelde. Op een gegeven moment wees hij naar zijn voeten en zei verschrikkelijk in het Duits. Zijn laarzen gleden nl. van zijn voeten af zo groot waren ze. Uit eindelijk hebben we bij een Chinees om negen uur gegeten.

Zondag:

We moesten al om kwart voor acht met de bus mee dus dat was vroeg opstaan. Om tien voor negen waren we weer op het speelplaatsje waar Li om negen uur door de Moeder en weer de mevrouw van het Jugendamt gebracht zou worden. Tien over negen was ze er nog niet ik liep een rondje en kwam D. tegen, dezelfde man van de vorige keer. Die had al wat rond gereden in de buurt maar had S. nog niet gezien. Samen liepen we weer terug naar het speelplaatsje. We hadden afgesproken dat we tot half tien zouden wachten en dan weg zouden gaan. Maar even voor half tien kwamen ze aanlopen. Ze droeg Li op de arm en toen hij Mark zag stak hij zijn armpjes al uit.

Toen ze Li gaf deelde ze Mark mee dat ze Li om half zeven terug wilde. De afspraak is zes uur en dat is door de rechter bepaald, dus zei Mark zich aan deze rechterlijke afspraak ook te willen houden. Je kon er dus donder opzeggen dat ze weer te laat thuis zou zijn en achteraf was dat ook zo.

In het park werden we constant in de gaten gehouden aan de ene kant stonden vrouwen en aan de andere kant van het pad bleef S. met de vrouw van het Jugendamt staan. Terwijl wij er wat rond liepen en speelde met Li voelde we ons steeds heel ongemakkelijk met al dat gespioneer.

Al gauw begon het weer te regenen en niet zo’n beetje ook, dus weer naar de bakkers winkel om koffie e.d. Li was weer uitgehongerd. We weten niet wat dat is het leek wel of hij geen eten gehad had voordat hij bij ons kwam. Mark voelt zich dan ook niet op zijn gemak, voelt zich geregeld in de gaten gehouden. Want de moeder wil niet hebben dat hij ergens wat gebruikt want er mag niet gerookt worden in het bijzijn van Li. We zaten dan ook buiten op het overdekt terras.

We besloten om naar het station te gaan en te informeren of we eerder naar huis konden. Want met dit vreselijke weer konden we niets. De koffer hadden we ’s morgens al in een bagagekluis gezet. Eerder konden we niet rechtstreeks naar huis alleen via een omweg en dan zou de reis 9.30 uur duren.

Goede raad is duur we gingen op de gok naar Hannover en van daaruit zouden we wel zien.

Mark en Li zwaaiden ons uit, hij vond het prachtig op het station. Na enkele knuffels en handzoenen reden we weg. Verdrietig en blij tegelijk dat we hem nu eindelijk gezien en vast gehouden hadden kwamen we doodmoe, na toch een reis van negen uur, thuis.

Op het station vanuit de trein - Dag oma, dag opa, dag, dag ..........

Hierna heeft onze zoon zijn zoontje ook haast niet meer mogen zien.

Wat bezielt toch zo’n moeder om het contact te frustreren. Wij hebben wat foto’s naar haar opgestuurd die wij van Li en Mark en ons gemaakt hebben. Of dat van invloed is geweest wat ze daarna gedaan heeft weten we niet. Wij hebben nu eerst van haar advocaat en later van het Amtsgericht een schrijven gehad dat wij een onderhoudsbijdrage moeten betalen. Het bedrag zal vastgesteld worden aan de hand van onze belasting gegevens. Maar wij zijn vooralsnog niet van plan om die op te sturen. We wachten af.

5. Hard oordeel ombudsman over aanhouding gescheiden vader bij school kinderen door Regiopolitie Brabant

Zie hiervoor de website "Ouderschap na scheiding":

Hard oordeel ombudsman over aanhouding gescheiden vader bij school kinderen door Regiopolitie Brabant Zuid-Oost

4. Vader Tom Wouters en zoon (incl video)

Vader Tom levert al het speelgoed van zijn zoon af op de stoep van de Raad voor de Kinderbescherming Den Haag die hem van zijn zoon heeft buitengesloten. Druk op de knop in de foto om de video af te spelen.

Speelgoedactie van vader Tom als afscheid van zijn inmiddels van hem - door toedoen van moeder, kinderbescherming en rechtbank - geheel vervreemde zoon op de stoep bij de Raad voor de Kinderbescherming in Den Haag steun van Fathers 4 Justice Nederland

Kenmerkend voor het optreden van de Raad voor de Kinderbescherming Den Haag als adviseur van de familierechtbank in deze scheidings- en omgangszaak is: Geen waarheidsvinding?! Stuitende onzorgvuldigheid! Geen wonder dat er een crisis in de familiewetgeving bestaat!

Fathers 4 Justice Nederland

Dinsdag, 24 Augustus 2004: De Nederlandse organisatie van Fathers 4 Justice (F4J) steunt een Rotterdamse vader met een speelgoedactie op de stoep van de Raad voor de Kinderbescherming in Den Haag.

Een Rotterdamse vader, Tom, nam afscheid van zijn zoon op dinsdag 24 Augustus om 13:45 uur voor het gebouw van de Raad voor Kinderbescherming in Den Haag. Na een vergeefse strijd van meer dan een jaar om toegang tot zijn zoon te krijgen, wordt hij nu gedwongen het gevecht op te geven. "Mijn zoon wordt gebruikt als wapen tegen mij", zegt hij,"en jammer genoeg moet ik mij realiseren dat het voortzetten van de strijd alleen zal bijdragen tot het voortzetten van het leed dat mijn zoon moet ondergaan".

Tom’s afscheid van zijn zoon vond plaats op de stoep van de Kinderbescherming. Het was een emotionele gebeurtenis. Vader Tom heeft het speelgoed van zijn zoon op de stoep van de Kinderbescherming achtergelaten. Vertegenwoordigers van de campagnegroep voor gelijkwaardig ouderschap Fathers 4 Justice waren aanwezig om Tom te ondersteunen. Veel van de leden van F4J zijn ook al jaren verwikkeld in een strijd om toegang te krijgen tot hun kinderen.

Tom zag zijn 5 jarige zoon voor het laatst in juni 2003. Zijn toen nieuwe partner sinds 2 weken en haar jonge zoon ontmoetten Tom’s zoon daarbij voor de eerste keer. Tom’s ex-vrouw beschuldigde de nieuwe partner van Tom echter vrijwel onmiddellijk na de kennismaking van seksueel misbruik van Tom’s zoon. Het AMK deed onderzoek inzake de beschuldiging en vond geen bewijs dat er enig misbruik had plaatsgevonden. De Raad voor de Kinderbescherming Den Haag werd gevraagd een rapport te produceren dat de Rechtbank zou kunnen adviseren. Toen dit rapport uiteindelijk arriveerde bleek het een grote schok voor Tom en zijn nieuwe gezin. Het bevatte slechts de beschuldigingen van de moeder, en verzuimde de bevindingen van het AMK te vermelden. Tevens bleek dat de Raad geen enkele persoon had geïnterviewd die het verhaal van Tom’s ex-vrouw zou tegenspreken. Wel bevatte het rapport advies voor omgang in een zogenaamd omgangshuis. Omgangshuizen zijn echter desastreus voor de beeldvorming van een kind rond de ouder met omgang en put de betrokken ouder financieel compleet uit. Fathers 4 Justice beschouwt de zogenaamde omgangshuizen als nutteloos in zaken waarin geen enkele gegronde reden is om normale omgang tussen het kind en beide ouders niet te laten plaatsvinden.

Tom legt uit: "Ik ben ontzet dat een ouder zijn eigen kind kan inzetten als wapen tegen de andere ouder. De schade die zulk gedrag veroorzaakt bij het kind is diepgaand en onherstelbaar. Ik ben ontzet dat onze zogenaamde kinderbescherming dergelijk gedrag actief promoot".

De Kinderbescherming claimt dat “waarheidsvinding” geen onderdeel uitmaakt van haar activiteiten. Desalniettemin produceert de Kinderbescherming een rapport dat de Rechtbank adviseert over de vraag of een vader al dan niet toegang tot zijn kinderen dient te hebben. Hoe is het mogelijk dat het familierecht een advies aan de Rechtbank toestaat dat niet gebaseerd is op de waarheid? Toch is dit precies wat er 27 keer per dag in Nederland gebeurt.

Tom heeft weinig hoop dat hij ooit zijn zoon weer zal kunnen zien. Hij heeft wettelijk gezamenlijk ouderlijk gezag, maar het voortzetten van de strijd om zijn zoon te zien zal slechts resulteren in meer beschuldigingen en hersenspoelingen van zijn zoon. "Het is de moeilijkste beslissing in mijn leven", zegt Tom, "maar uiteindelijk moest ik hem nemen. Indien de autoriteiten niet bereid zijn de waarheid te zoeken, en in plaats daarvan de ongegronde beschuldigingen van de moeder kritiekloos en zonder verificatie volgen, dan moet ik datgene doen wat de psychische schade aan mijn zoon zo veel mogelijk beperkt. Treurig genoeg verliest hij daarbij zijn vader, echter als vader onder het huidige Nederlandse familierecht is men machteloos".

De Kinderbescherming is een organisatie bedoeld om kinderen te beschermen tegen misbruik – en toch worden per dag 27 kinderen ernstig misbruikt door dezelfde organisatie die claimt dat zij kinderen beschermt. Elke dag draagt deze organisatie er actief aan bij dat 25 kinderen hun vader nooit meer zullen zien, en dat nog eens 2 kinderen hun moeder nooit meer zullen zien. Niet omdat die ouder een slechte ouder is, maar simpelweg wegens het gemak van de andere ouder – en om de winst te waarborgen voor familierecht advocaten, de carrières van werknemers van de kinderbescherming te waarborgen, en om de nieuwe industrie rond omgangshuizen te financieren. De effecten van deze koude uitsluitingen op zowel de kinderen als de verbannen ouder zijn enorm. De effecten op de betrokken kinderen zijn onuitwisbaar. En veel verbannen ouders (in 90% van de gevallen de vader) blijven getraumatiseerd en financieel gebroken door het systeem achter. 70% van hen eindigt in de WAO waardoor als gevolg is van dit falende optreden van kinderbescherming en rechtbanken in het familierecht ook een gigantische kostenpost voor de gemeenschap is ontstaan.

Een woordvoerder van Fathers 4 Justice zei: "We hebben onze leden gevraagd om Tom’s verdriet en privacy te respecteren. De leden die hier aanwezig zijn, zijn hier om Tom te steunen terwijl hij afscheid neemt van zijn zoon. Het onrecht en de ongelijkheid tussen de beide ouders in het familierecht is een nationaal schandaal." De woordvoerder voegde daaraan toe: "Meer dan de helft van de zaken van advocatenkantoren – en een geschatte 40% van hun inkomsten - komen voort uit de familiewetgeving. We gaan ervan uit dat de Minister van Justitie oprecht wenst om de toenemende crisis in de familiewetgeving te beëindigen, maar dat hij te bang is om de consequenties van deze dringend noodzakelijke ingreep te aanvaarden. Deze consequenties betreffen de gevolgen voor een juridische scheidingsindustrie die enorme economische omzetbelangen heeft bij het in stand houden van het bestaande systeem van onrecht en ongelijkheid, een familierechtsysteem dat direct indruist tegen de belangen van kinderen. Echter, in een beschaafde gemeenschap dient het belang van onze kinderen te prevaleren boven de grote financiële belangen en winsten van deze scheidingsindustrie".

2. Dochters Zoë en Jaimie en vader Ad

Dochters Zoë en Jaimie en vader Ad

Dat er geen evenwicht is in de verdeling van de zorg blijkt pas goed bij een echtscheiding. Veelal worden kinderen liever aan een kostbare crèche of dagverblijf uitbesteed, dan aan de zorgen van de vader toevertrouwd. Traditioneel worden kinderen door rechters aan moeders toegewezen. Alsof moeders van nature en dus vanzelfsprekend zorgzaam zijn. Vaders worden als ze geluk hebben afgescheept met een minieme weekendregeling: ze mogen 1 keer in de 14 dagen hun kind een weekendje bij zich hebben. Daarmee wordt het vaderschap uitgehold. De "om de 14 dagen ouder" moet als vader (en als moeder) in 2 dagen tijd alle zorg en aandacht proppen. Vakanties en feestdagen schieten daar vaak bij in, zelfs de verjaardagen van kinderen en hun vader, familiedagen en vaderdag mogen niet samen gevierd worden.

Dit overkwam ook Ad Verdiesen uit Utrecht, een vader van 46 jaar. Hoewel hij tijdens zijn huwelijk meer voor zijn kinderen zorgde dan zijn vrouw, die kostwinster was, maakte hij geen schijn van kans op een evenwichtig ouderschap na hun echtscheiding. Sterker nog, moeder kwam een toch al belachelijke regeling gewoon niet na en zo hebben Ad en zijn kinderen (nu 7 en 9 jaar) elkaar opeens één jaar totaal niet gehoord of gezien. Pas na 3 jaar procederen werd door de rechter een weekend in de 14 dagen met een minieme zomervakantie vastgelegd, hetgeen nog minder is dan wat in de volksmond een "standaard omgangsregeling" heet.

Wat er ook gebeurt, de 12 dagen tussen 2 weekenden bestaat Ad hoegenaamd niet voor zijn kinderen. Ad kan zich als vader niet bij deze belachelijke regelingen neerleggen vooral omdat zijn kinderen hem net zo hard nodig hebben als hun moeder. Ad wil zijn ouderschapsplicht blijvend vervullen en kan de zorg voor zijn kinderen niet alleen aan moeder overlaten. Volgens Ad heeft de invloed van moeder op de kinderen werkelijk zeer kwalijke ongezonde kanten

Zijn kinderen zijn altijd dolblij met en bij hun vader, zij moeten psychisch en fysiek lijden onder het traumatisch gemis en de onderdrukkingen, daarbij wordt er bij hen op allerlei fronten een heel lelijk beeld van hun vader en zijn familie gemaakt. De kinderen willen het liefst evenveel bij hem zijn als bij mama omdat zij innig aan hem gehecht zijn en gewoon vrij met hun vader willen omgaan zoals ze dat hun eerste levensjaren gewend waren. Zij vinden het allemaal heel erg en niet leuk. Als moeder aan het werk is moeten zij naar naschoolse opvang, de buren, haar familie of ouders van vriendinnetjes. Veel liever zouden zij naar papa gaan.

Met de kinderen gaat het volgens Ad niet goed, inmiddels lijden zij o.a. structureel aan hoofd- en buikpijn en halen zich door het gemis en de ongezonde invloed van moeder (en haar familie), van alles in hun hoofd. Schuld- en schaamtegevoelens worden hen dagelijks opgedrongen en de kinderen vertonen trekjes van een laag zelfbeeld. Ook merkt Ad concentratieproblemen op en een soort van dyslexie. Voor de buitenwereld lijkt alles op school en met vriendinnetjes goed te gaan, zijn kinderen houden zich vrolijk en doen goed mee op school. Ad kent zijn kinderen echter en ziet wat er werkelijk in hen omgaat en wat ook hen wordt aangedaan. Vriendinnetjes pesten zijn jongste met de scheiding, de oudste en haar vriendinnetjes zijn er al jaren samen over bezig. Het geeft Ad veel hartzeer dat zijn kinderen hierin terecht zijn gekomen. Ad vreest een vorm van het ouderverstotingsyndroom bij zijn kinderen. Hij ziet vergelijkingen met 'oorlogskinderen' en hoopt dat zijn kinderen uiteindelijk toch zonder onnodige angsten vrij en blij hun eigen leven kunnen leiden. Als vader probeert Ad zijn kinderen volwaardig en authentiek te laten zijn ondanks de ongezonde dwang van moeder en de maatschappij m.b.t. eigen keuze en autonomie, welke te vaak mensonwaardig zijn.

De RvdK, jeugdzorg, AMK en politie lapten alles aan hun laars wanneer Ad hen op de hoogte bracht van wat er zich werkelijk afspeelde, ook deze instanties zetten hem liever weg als een lastpak dan zijn hulpvraag voor zijn kinderen serieus te nemen. Precies zoals kinderrechters eenzijdig bepalen zijn de instanties onder het ondeugdelijke motto "rust van moeder is gelijk aan het belang van kinderen" meer bezig met zich achter regeltjes te verschuilen en doelgericht vaders uit te sluiten dan kinderen beide ouders niet te onthouden. Ook de RvdK heeft zo zijn kinderen beschadigd en vindt een vader kennelijk nauwelijks belangrijk. Bij de RvdK kon hij zijn kinderen beschermen tegen het deskundige militante gedrag van de raadsmedewerksters.

11 rechters, hebben Ad al met macht en kracht beschaamd, Ad verbaast zich er niet meer over dat het ook hier allemaal vrouwen betreft. Eerst is hem zowat alles afgenomen en vervolgens moet hij dat maar terug zien te krijgen, en, hoe kan je je verweren tegen leugens?

Dat de RvdK na 2 eenzijdige gesprekken zonder deugdelijke redenen zomaar een straat- en contactverbod heeft geadviseerd hetgeen door rechters klakkeloos is opgevolgd, was en is ook voor zijn kinderen onbegrijpelijk. Als gevolg van deze uitspraken heeft men Ad nu systematisch als een stalker i.p.v. een vader weg kunnen zetten, moeder heeft alle gelegenheid en steun van instanties en omgeving om dit verkeerd uit te beelden en zo voorzieningen te misbruiken.

Ad woont momenteel al 3,5 jaar illegaal op een camping terwijl moeder hoog en droog, met alles wat zij samen hebben opgebouwd, in weelde 'normaal' voort lijkt te gaan. Veel vroegere vrienden en zelfs zijn familie hebben het niet willen begrijpen. Daarbij heeft de omgeving van moeder met eigen bedoelingen meegewerkt de kinderen bij Ad weg te houden, hen tegen hem te beïnvloeden en hebben het zelfs nodig gehad onheuse verklaringen tegen Ad af te leggen. Ad is zijn baan kwijt geraakt en moest stoppen met zijn studie. Hij belandde in de WAO en kreeg te maken met inkomensachteruitgang. Door torenhoge advocaatrekeningen raakt Ad in de schulden. Alimentatie kan hij niet meer betalen. Ook nu weer probeert moeder er niet samen uit te komen maar schakelt liever de deurwaarder in, duidelijk om Ad ook financieel verder te slopen, daarbij verzuimt zij weer niet te liegen. Andere verplichtingen kan hij nu ook niet meer nakomen, hij vreest dat hij binnenkort echt op straat komt.

De verdeling laat nog steeds op zich wachten, moeder zegt 50/50 te willen. Toch komt ze met een belachelijke dagvaarding waarbij na verdeling van Ad nog een enorm bedrag geëist wordt. Ad noemt het illustratief voor ja zeggen en nee doen: de schone schijn waarin ook de kinderen worden gewenteld.

Deze juridische scheiding is een heel smerige, de gevolgen zijn voor de kinderen en Ad enorm traumatiserend en neurotiserend. Hij is het meest geschrokken van wat zijn kinderen hem toevertrouwen, ook is hij erg geschrokken toen hij 1,5 jaar geleden plotseling aan de hartbewaking kwam te liggen. Zijn sterilisatie, ¾ jaar voor de onverwachte scheiding uitgevoerd, zit hem ook niet lekker. Door de slopende omstandigheden waarin hij tegen wil en dank is terechtgekomen blijft Ad ernstige spanningsklachten houden. Het criminaliseren van Ad werkt tevens 'psychologiserend', men neemt hem niet serieus en maakt liever een eigen beeld ondanks adviezen van deskundigen die juist voor Ad pleiten. Het is zo geen leven voor Ad.

Hoe gek het ook is, buiten een omgangsregeling is het vaders verboden de kinderen te zien. Dat bevreemdt Ad ten zeerste en hij ervaart ook dit als een kwelling terwijl hij enkel de band met zijn kinderen in stand wil houden. Zijn kinderen zijn altijd dolblij hem te zien en vroegen hem wanneer hij weer naar school, sport e.d. kwam kijken, zij gaven hem zelf aan wanneer en waar hun activiteiten waren. Eerst belden zij hem ook nog stiekem op maar ook dat werd al heel snel onderdrukt, hun post van papa wordt niet gegeven en zelf krijgt Ad zijn post meestal niet, of deze is geopend. Zonder zijn medeweten regelt moeder zaken m.b.t. hypotheekrente, ook zonder zijn medeweten heeft moeder een kinderpsychologe opdracht gegeven onderzoek te doen naar de kinderen, vervolgens legt moeder de adviezen hieruit gewetenloos naast zich neer. Alles moet duidelijk naar de zin van moeder worden gedaan, moeders wil is wet. Zij schakelde verschillende keren de politie in om Ad, voor de ogen van hun kinderen en zelfs honderden schoolkinderen en hun ouders, te verjagen. Ook gaf ze opdracht aan de school en naschoolse opvang van de kinderen om hun vader op afstand te houden. Zelfs misbruikte zij haar achternaam waar de kinderen ook erg verward van raakten. Daarbij realiseerde Ad voor zijn kinderen in 2002 een extra dagje, moeder weigerde in te stemmen. Hij heeft op allerlei manieren aan zijn ex kenbaar gemaakt dat hij wilde praten, moeder weigerde consequent. Na zijn verwerking heeft Ad haar 1,5 jaar geleden zijn verklaringen kenbaar gemaakt. Dit alles was voor moeder aanleiding om samen met de politie een dossier aan te leggen en vervolgens aangifte te doen van stalking en onttrekken gezag. Zelf is moeder de regeling meer dan 60x niet nagekomen en weigert Ad op de hoogte te houden over de kinderen. Zij heeft wettelijk de plicht Ad te informeren over de kinderen. Saillant detail, aangiftes en meldingen van Ad zijn nooit opgenomen, de politie verklaarde hem voor gestoord en heeft er ook maximaal aan meegewerkt in de lijn van moeder een verkeerd beeld van Ad neer te zetten, hem te kleineren en tegen te werken. AMK, jeugdzorg en Raad van de Kinderbescherming hebben ook nagelaten de kinderen en hun vader serieus te nemen, ondertussen zijn zij feitelijk verscheurd, vervreemd en misvormd, wezenlijk is dit gelukkig niet zo. Ook rechters verzaken steeds de kinderen en Ad serieus te nemen, liever houdt men zich aan gangbare regeltjes, processen verbaal worden verzonnen en de beschikkingen deugen niet. De staat heeft juist als plicht ouderschap te beschermen i.p.v. af te breken.

Ad verscheen onlangs voor de strafrechter en werd veroordeeld tot een half jaar voorwaardelijke gevangenisstraf en een werkstraf van 200 uur! Te gek voor woorden is het feit dat Ad immateriële schade moet vergoeden die hij aan moeder zou hebben aangebracht, het is werkelijk de omgekeerde wereld. Dit alles onder jarenlange strenge voorwaarden met dreigingen van hechtenis terwijl Ad ondanks alle spelletjes van zijn ex het ouderlijk gezag is blijven behouden. De Officier van Justitie draaide gewoon een standaard riedeltje af, volgens de advocaat van Ad hebben de rechters helemaal niet naar de zaak gekeken en zijn veel inspanningen doodzonde geweest. In deze strafzaak wordt Ad neergezet als de dader en de kinderen en hun moeder als slachtoffer. In werkelijkheid zijn echter vooral de kinderen en hun vader weerloze slachtoffers van dit afschuwelijke familiedrama geworden. Als Ad zich niet strikt houdt aan de opgelegde minieme omgangsregeling en in de tijd dat de kinderen bij moeder zijn zich niet op afstand houdt van zijn kinderen verdwijnt hij achter de tralies. Ook als hij zijn werkstraf niet naar behoren vervult en/of de immateriële vergoeding niet betaalt. Ad heeft geen middelen en is onlangs arbeidsongeschikt verklaard, hij kan nu maatschappelijk niet functioneren en toch moet hij een werkstraf ondergaan. Geen mens is opgewassen tegen zulke afschuwelijke wantoestanden, en zo zou hij in de gevangenis komen, in het belang van de kinderen?

Daar waar vaders weer vader willen zijn krijgen ze geen enkele kans om de kinderen bij een echtscheiding toegewezen te krijgen. Oefent een vader toch zijn vaderschap uit ondanks de uitspraak van de rechter dan loopt hij de kans in een strafrechterlijke val te lopen zoals Ad nu ook is overkomen. De kans dat Ad zijn vaderschap verliest is nu groter dan ooit. Hij kan alleen nog hopen dat straks zijn kinderen zullen begrijpen dat hij werkelijk alles in het werk heeft gesteld om een zorgzame vader voor ze te zijn maar dat zwaar geschut is ingezet om hem dat onmogelijk te maken. Van Ad wordt geëist zich de komende jaren gedeisd te houden op straffe van het volledig verliezen van zijn kinderen. Hij wordt gefolterd door zorgen over en het gemis van zijn kinderen en jarenlange wantoestanden, hopelijk zal deze marteling hem niet helemaal slopen.

Vele gescheiden vaders zullen zich in dit verhaal herkennen maar niemand is tot nu toe in staat gebleken de oorzaken van de omgangsproblematiek bij echtscheiding dan ook maar enigszins op te lossen. De politiek en de rechterlijke macht zijn nog altijd stokdoof en stekeblind voor de belangen van zorgzame gescheiden vaders en hun kinderen. De huidige rechtsorde past met geweld repressie toe en beschermt zelfs daders en straft slachtoffers vanuit een verdeel en heers strategie zoals ook in dit voorbeeld van Ad en zijn kinderen. Hoe hoog moet het leed en de schade aan onschuldige vaders en hun kinderen nog oplopen voordat men erkent dat rechters ernstig falen en het vertrouwen in onze rechtsorde schenden? Als gescheiden vaders luiden we al enige tijd de noodklok en hopen dat Den Haag eindelijk eens naar ons luistert wat totnogtoe nagenoeg niet is gebeurd zodat de mensonwaardige toestanden waar Ad met zijn kinderen ook mee worden geconfronteerd in de toekomst uit onze maatschappij gebannen kunnen worden.

1. Dochter Noura en vader Abdi

Dag Noura ,

het is al een tijdje geleden dat ik je weer zag.

hoe gaat het met je.

De school is ook weer begonnen.

Ik houd van je


Abdi

Inhoudsopgave 560.000 Scheidingskinderen

• 1. Dochter Noura en vader Abdi
• 2. Dochters Zoë en Jaimie en vader Ad
• 4. Vader Tom en zoon (incl video)
• 5. Hard oordeel ombudsman over aanhouding gescheiden vader bij school kinderen door Regiopolitie Brabant.
• 6. Op weg naar Midden-Duitsland!!! Verslag van een grootmoeder.