dinsdag, februari 13, 2007

6. Op weg naar Midden-Duitsland!!! Verslag van een grootmoeder.


Toelichting vooraf:

Hieronder het verslag van Tiny over haar ervaringen als oma met een tweetal omgangsbezoeken aan haar binationale kleinzoon in Duitsland. Elke gelijkenis met in het echt levende personen is geheel toevallig.

Op weg naar Midden-Duitsland!!!

Donderdag vertrokken naar Overijssel hier overnacht om op vrijdag samen met onze zoon Mark naar onze kleinzoon in Midden-Duitsland te gaan.

Na een rit van 250 km hebben we de caravan vlakbij onze eindbestemming in Midden-Duitsland op een boscamping neergezet.

Zaterdag om half negen naar het huis van de Duitse moeder van onze kleinzoon aan de X-strasse.

Waren er veel te vroeg dus ging Mark eerst boodschappen doen voor zijn zoontje wat hij mag eten. Wij terug naar de auto en Mark naar de X-strasse. Na vijf minuten kwam hij hijgend terug want er stonden twee vrouwen voor de deur dus vroeg hij of we mee wilden gaan. Bij de flat aangekomen waren ze weg. Mark aangebeld(diverse malen) maar geen reactie. Na 10 minuten kwam er een Moeder met 3 kindertjes naar buiten waardoor de toegangsdeur van het flatgebouw open bleef. Ik ben met Mark naar boven gelopen. Daar bleek dat de bel afgezet was, want hier deed de bel het ook niet.

Ik stond te trillen op mijn benen want hoe zou de reactie zijn als ze, na herhaaldelijk kloppen van Mark, open zou doen, en mij zag staan. Maar het waren vergeefse pogingen wel hoorden we ons kleinkind door de gang gaan op een fietsje of i.d., ook was er hevige muziek.

Nadat Mark door de brievenbus geroepen had naar zijn zoontje, dat pappa er was, werd het stil wat betreft ons kleinkind. Volgens mij werd hij de kamer mee ingenomen.

Uiteindelijk zijn we weer naar beneden gegaan en heeft Mark de politie gebeld en gevraagd of ze wilden komen voor bemiddeling.

Wij liepen naar de overkant om te kijken of er boven enige beweging was. Er liep steeds een vrouw langs met een hond die heel irritant deed, die naar we later van Mark hoorden ook voor de deur stond toen hij de eerste keer aan de deur was.

Toen de politie kwam bleef ze ook steeds in de buurt staan om het gesprek te kunnen afluisteren. Mark bleef heel rustig en vertelde wat de problemen waren. Hierna zijn de mannelijke en de vrouwelijke agenten naar boven gegaan.

Na vijf minuten waren ze weer beneden met de mededeling dat Mark zich niet aangemeld had en dat zijn zoontje ziek was, waardoor hij hem niet meekreeg. Ze konden niet vaststellen of dat zo was maar volgens hun zeggen zou ze naar de dokter gaan met ons kleinkind. Verder konden ze de Duitse moeder niet dwingen om ons kleinkind mee te geven. Ze zouden een rapport opmaken en naar het Jugendamt sturen. Waarom dat is, ik weet het niet. Of staat ze nog steeds onder controle bij dat ambt? En hoe weet de politie dat dan?

Al met al was het zeer emotioneel om zo dicht bij te zijn en geen contact te krijgen met onze kleinzoon.

Mark belde met D. (een persoon die hem bijstaat in Duitsland) om te vertellen hoe het was en sprak af dat we hem zouden ontmoeten in een restaurant.

We zijn door een park gaan wandelen en maar bedenken hoe we toch contact zouden kunnen krijgen. Uiteindelijk besloot ik voor mezelf dat ik nog een keer alleen naar S. (de Duitse moeder van ons kleinkind) zou gaan. Hopende dat het zou helpen als ik er alleen was en ze alsnog open zou doen. Maar het tegendeel bleek waar te zijn, de deur bleef gesloten.

Met D. gesproken, wat ik in het Duits niet goed kan volgen, dus van dat gesprek weet ik niet veel. Alleen vond hij dat Mark te snel de politie gebeld had omdat hij er beter bij had kunnen zijn. Wat dat voor verschil uitmaakt begrijp ik niet want ik vond dat Mark dat best zelf kon en netjes deed ook.

Wel zei hij tegen ons, toen Mark naar het toilet was, dat Mark het met zijn verstand zou moeten aanvaarden, dat het zo was zo als het was, en zich niet gek moest laten maken door de Duitse moeder.

We zijn om twee uur weer terug gegaan naar de camping.

Ik dacht, wat moeten we ermee zou het zin hebben om morgen toch weer te gaan. Doodmoe waren we alle drie waardoor je ook wat prikkelbaarder word. Maar nadat we gegeten hadden en op de luie stoelen wat uitgerust waren, waren we er weer.

Vol goede moed gingen we zondag om acht uur weer op weg. Maar hoe het kwam weten we niet maar we namen de verkeerde afslag. Eentje verder dan gisteren waardoor we heel anders de stad in kwamen. Even voorbij een kruispunt riep Mark in eens daar gaat S. (de Duitse moeder van ons kleinkind) aan de andere kant van de weg. Ik herkende haar niet waardoor ik ook zei, is dat wel zo. Mark was zeer duidelijk. We zijn gekeerd waardoor ze verder weg was, bij stoplichten ging ze rechtsaf. Wij moesten stoppen voor rood waardoor we zenuwachtig werden, dat ze verdwenen zou zijn. Ons had ze zeker niet gezien. We kregen haar weer in het vizier en even later stapte ze af op dat moment waren wij naast haar. Wij op de weg en zij op het trottoir. Ze keek opzij toen we stopten en in een flits zag ze ons. Mark eruit en naar haar toe maar ze zat alweer op de fiets met het “zieke” kind achterop. Hoe snel ze het deed weet ik niet maar ze was zo verdwenen achter een flat en door een poortje gegaan en bij iemand naar binnen. Mark heeft nog wel wat gezegd maar ook nu bewonderde ik hem dat hij niet ging schreeuwen waardoor zijn zoontje overstuur zou kunnen raken.

Wij zaten als versteend in de auto. Ik heb ook alleen maar haar gezicht gezien verder niets. Ze zag er slecht uit, dat wel. Mark heeft toen D. gebeld want die zou om negen uur in de X-strasse staan. Hij vertelde dat we haar tegen waren gekomen en dat ze bij iemand binnen in een flat zat. De vrouw bij wie ze naar binnen was gegaan kwam naar buiten en zette de fiets in de kelder en sommeerde Mark om van het terrein af te gaan. Inmiddels waren wij ook uit de auto en liepen er rond alsof het niet om ons ging of wat dan ook, zo onwerkelijk.

Nadat D. met zijn vrouw gekomen waren hebben ze gediscussieerd over hoe nu verder. Welke deur is ze binnen gegaan etcetera. Mark weer omgelopen en kwam tot de overtuiging dat ze de deur in was gegaan die toegang gaf tot de beneden verdieping. Wij op iedere hoek kijken of ze niet via een andere weg, weg zou kunnen zijn gegaan. Mark en D. hebben toen aangebeld. Hoe dat daar toeging weet ik niet maar uiteindelijk hebben ze de Duitse moeder van ons kleinkind gesproken. Maar ze wilde ons kleinkind niet meegeven omdat hij volgens haar nog steeds ziek was. En ze begon gelijk te schelden en te tieren dat ze geld van Mark kreeg.

Even later weer de politie gebeld en dezelfde als gisteren kwamen weer maar deden niets. Wel zouden ze weer een rapport opmaken en naar het Jugendamt sturen. Wij werden gesommeerd om te vertrekken anders leek het op stalken en ze zette ook vraagtekens bij ons verhaal dat we haar onderweg tegen waren gekomen. Het zou best eens zo kunnen zijn dat we bij haar huis hadden gewacht werd zelfs gesuggereerd.

Weer sta je vlakbij en zie je je kleinkind niet. Het is net of het niet echt is, het lijkt wel een soap. Wat zijn dan je gevoelens, je word koud van binnen of er een muur om je heen komt.

Iedere dag ben je er mee bezig ook dat is niet goed. Iedereen moet weer verder met leven, andere dingen zijn ook belangrijk.

Als Mark ons alle foto’s geeft die hij heeft , maken we er wel een fotoboek van, want hij hoort erbij , hij is een nazaat van ons dat kan S. (de Duitse moeder van ons kleinkind) niet veranderen.

Machteloos sta je en het heeft ons heel wat energie gekost deze twee dagen.

Een bezorgde grootmoeder.



Deel 2: Onverwachts toch weer op weg naar Midden-Duitsland maar nu met de trein.

(Deel 2 van het verslag van een grootmoeder over het bezoek aan haar kleinkind bij een Duitse moeder in Midden Duitsland)

Twee weken later zijn we opnieuw naar Midden-Duitsland afgereisd om onze kleinzoon voor het eerst te ontmoeten. We hebben onze kleinzoon toen inderdaad ook voor het eerst gezien. Dat was tevens tot nu toe de enige keer. Het verslag over deze tweede reis volgt hieronder.

Via het Jugendamt heeft Mark vernomen dat zijn zoontje om 10 uur op 26 augustus 2007 “overhandigd” zal worden op een speelplaats achter een kerk vlakbij de Moeder in de buurt.

We overnachten in een klein hotel aan de rand van de stad na een treinreis van ruim zes uur. Mark en zijn vader nemen beneden nog een pilsje en ik blijf boven en zet kamille thee voor mezelf.

Zaterdag

De volgende ochtend gaan we kwart voor negen met de bus richting station en vandaar uit lopend naar het speelplaatsje. Het weer is somber en het miezert een beetje. Om kwart voor tien zijn we op de plaats van bestemming, waar wonder boven wonder de moeder al onder begeleiding van een andere vrouw loopt, met ons kleinkind. Wij hielden ons wat afzijdig terwijl Mark zijn zoontje aanpakte met een schuin oog keek hij naar ons.

Wat een emotionele gewaarwording om voor het eerst je kleinzoon te zien lopen met je eigen zoon. In het begin wilde hij alleen maar gedragen worden door Mark maar die liet zich niet aldoor verleiden om dat te doen. Met argus ogen bekeek hij ons vond het maar niets die vreemde mensen.

Opa pakte kastanjes van de grond en ging ermee schoppen waardoor de kleine wat los kwam. Samen met Mark gingen ze een wenteltrap op en dat vond hij prachtig, onder de trap was een ruimte met twee grote gaten. Daar moest door geroepen worden en samen brulde ze erop los. Li had veel te grote laarzen aan waardoor hij moeilijk hard kon lopen en steeds struikelde over zijn eigen beentjes.

Heel grappig is dat hij een kuiltje in zijn wang heeft en heeft ook een heel vriendelijk gezichtje. Zo langzamerhand kwam hij wat los en vond het prachtig dat zijn Opa de kastanjes open maakte en ze aan hem gaf. Hij stopte ze gauw in zijn pet en hield die dicht tegen hem aan.

Jammer genoeg begon het heel hard te regenen en te onweren. Gelukkig hadden we twee parapluutjes mee en zat er een hoes over het wandelwagentje. Bij een bakkers winkel hebben we geschuild en koffie gedronken.

Het hield niet op met regenen en zijn met de bus terug naar het hotel gegaan. Er waren geen luiers of andere spullen mee gegeven dus is Mark met Li boodschappen gaan doen. Li had in zijn broek gedrukt en niet zo’n beetje ook dus zette Mark hem onder de douche. Hij was het daar niet mee eens en brulde het uit. Mark was heel resoluut in zijn optreden en dat gaf duidelijkheid. Nadat Mark een cd met Nederlandse kinderliedjes had opgezet en uit een sprookjes boek had voorgelezen viel hij in slaap.

Wat ons opviel was dat Li constant honger en dorst heeft. Bananen, krentenbollen, appelsap en kamille thee hij vind het heerlijk. Onder de hand was het weer opgeknapt en zijn wij zelf nog een rondje om gegaan. Na het slapen zijn we via een leuk park richting centrum gelopen. In het park waren verschillende speeltoestellen waar hij naar hartelust met Mark en ons heeft gespeeld en gedold.

Om half zeven moesten we Li weer afleveren bij de Moeder. We zouden vanaf een bepaald punt met de bus naar het station en van daaruit weer lopen. Maar bus no. 429 liet op zich wachten waardoor Mark zenuwachtig werd en is gaan rennen met het wagentje.

Wij moesten het station maar vinden want daar zou Mark dan naar toe komen. Opa werd helemaal niet goed, onderweg kreeg hij hevige pijn in zijn maag en zag het even niet meer zitten. Eindelijk om even over half zeven waren we op het stationsplein. Mark was weg en bleef weg, we begrepen er niets van, we hadden toch duidelijk afgesproken dat we naar het station zouden lopen.

Tegen half acht kwam hij aan rennen helemaal overstuur. De Moeder was niet thuis en nu had hij de buurman mee met een camper en daarin zat Li. De buurman zou ons nu maar naar het hotel brengen om daar af te wachten wat er verder moest gebeuren. Want wat zou ze doen als Mark er niet zou zijn met Li. Toen we zowat bij het hotel waren belde de vrouw van de buurman dat S. thuis was gekomen dus veel te laat. Wat een toestand Li voelde wel degelijk aan dat er wat was want hij was boos. Mark vertelde ons later dat toen hij voor de deur stond Li zei, is mamma weer niet thuis.

Toen we met de camper bij de flat aankwamen stond ze op de stoep te wachten met dezelfde vrouw die ’s-morgens er ook bij was. Met een triomfantelijke lach pakte ze Li van Mark over. En wilde het rugzakje wat Mark Li gegeven had terug geven, maar Li pakte het gauw. Alles wat Mark zijn zoon geeft ziet hij niet meer.

Al met al was het een enerverende en emotionele dag.. Het is een pittig knulletje in het begin vond hij het maar niks, later ontdooide hij maar met een bepaalde terughoudendheid wat natuurlijk logisch is. Mensen die Nederlands spreken waar hij natuurlijk niet veel van begrijpt. Maar Mark leert hem ook Nederlandse woordjes en leest hem ook in het Nederlands voor.

Toen we ’s middags op de bus stonden te wachten had Mark Li op een plankje bij de bushalte gezet waardoor zijn benen bungelde. Op een gegeven moment wees hij naar zijn voeten en zei verschrikkelijk in het Duits. Zijn laarzen gleden nl. van zijn voeten af zo groot waren ze. Uit eindelijk hebben we bij een Chinees om negen uur gegeten.

Zondag:

We moesten al om kwart voor acht met de bus mee dus dat was vroeg opstaan. Om tien voor negen waren we weer op het speelplaatsje waar Li om negen uur door de Moeder en weer de mevrouw van het Jugendamt gebracht zou worden. Tien over negen was ze er nog niet ik liep een rondje en kwam D. tegen, dezelfde man van de vorige keer. Die had al wat rond gereden in de buurt maar had S. nog niet gezien. Samen liepen we weer terug naar het speelplaatsje. We hadden afgesproken dat we tot half tien zouden wachten en dan weg zouden gaan. Maar even voor half tien kwamen ze aanlopen. Ze droeg Li op de arm en toen hij Mark zag stak hij zijn armpjes al uit.

Toen ze Li gaf deelde ze Mark mee dat ze Li om half zeven terug wilde. De afspraak is zes uur en dat is door de rechter bepaald, dus zei Mark zich aan deze rechterlijke afspraak ook te willen houden. Je kon er dus donder opzeggen dat ze weer te laat thuis zou zijn en achteraf was dat ook zo.

In het park werden we constant in de gaten gehouden aan de ene kant stonden vrouwen en aan de andere kant van het pad bleef S. met de vrouw van het Jugendamt staan. Terwijl wij er wat rond liepen en speelde met Li voelde we ons steeds heel ongemakkelijk met al dat gespioneer.

Al gauw begon het weer te regenen en niet zo’n beetje ook, dus weer naar de bakkers winkel om koffie e.d. Li was weer uitgehongerd. We weten niet wat dat is het leek wel of hij geen eten gehad had voordat hij bij ons kwam. Mark voelt zich dan ook niet op zijn gemak, voelt zich geregeld in de gaten gehouden. Want de moeder wil niet hebben dat hij ergens wat gebruikt want er mag niet gerookt worden in het bijzijn van Li. We zaten dan ook buiten op het overdekt terras.

We besloten om naar het station te gaan en te informeren of we eerder naar huis konden. Want met dit vreselijke weer konden we niets. De koffer hadden we ’s morgens al in een bagagekluis gezet. Eerder konden we niet rechtstreeks naar huis alleen via een omweg en dan zou de reis 9.30 uur duren.

Goede raad is duur we gingen op de gok naar Hannover en van daaruit zouden we wel zien.

Mark en Li zwaaiden ons uit, hij vond het prachtig op het station. Na enkele knuffels en handzoenen reden we weg. Verdrietig en blij tegelijk dat we hem nu eindelijk gezien en vast gehouden hadden kwamen we doodmoe, na toch een reis van negen uur, thuis.


Op het station vanuit de trein - Dag oma, dag opa, dag, dag ..........

Hierna heeft onze zoon zijn zoontje ook haast niet meer mogen zien.

Wat bezielt toch zo’n moeder om het contact te frustreren. Wij hebben wat foto’s naar haar opgestuurd die wij van Li en Mark en ons gemaakt hebben. Of dat van invloed is geweest wat ze daarna gedaan heeft weten we niet. Wij hebben nu eerst van haar advocaat en later van het Amtsgericht een schrijven gehad dat wij een onderhoudsbijdrage moeten betalen. Het bedrag zal vastgesteld worden aan de hand van onze belasting gegevens. Maar wij zijn vooralsnog niet van plan om die op te sturen. We wachten af.